Ogier urodził się w SK Kawalkada, której właścicielką była Łagodna. Od razu zdobył sympatię wszystkich, był kochany i przeuroczy. Szybko jednak wyrósł i trudno było się z nim dogadać. Wszyscy mu pobłażali, bo przecież było to takie śliczne źrebię, że aż wyrósł na potworzaka. Jeszcze jakoś w wieku trzech lat był agresywny i bardzo dominujący, z wiekiem trochę mu zeszło, chociaż nadal są dni, kiedy bez kija nie ma co podchodzić. Potrafi nieźle dziabnąć, dlatego na drzwiach jego boksu wisi tabliczka ostrzegająca ludzi przed jego złym humorem. W porównaniu do tego co było kiedyś naprawdę się utemperował, bo Łagodna już myślała, że nic z niego nie będzie. Jednak odkryto w nim duży talent pokazowy i ujeżdżeniowy, a przede wszystkim miał ogromne chęci do pracy i nie bał się nikogo i niczego. Wyrósł na dość zrównoważonego konia, choć zawsze mogłoby być lepiej, staramy się nad nim cały czas pracować, bo wiadomo, że ma potencjał. Jest bardzo dominujący. Zdecydowanie nie toleruje innych koni na swoim terenie, a przy tym często się złości i jest nie w humorze do czegokolwiek. Jest bardzo niezależny i stanowczy. Bardzo chciałby rządzić, jednak na im więcej się mu pozwoli, tym bardziej to wykorzystuje. Jedyna rada to trzymać go krótko i zdecydowanie nie pozwalać mu na wygłupy. Tym bardziej, że naprawdę ma w sobie odwagę, potencjał i charakter prawdziwego arabskiego ogiera. Uwielbia nowe wyzwania, dąży do perfekcji w każdym swoim przedsięwzięciu. Czasem wręcz przesadza i wypada bardzo nienaturalnie. Szaleje za klaczami, trzeba na niego bardzo uważać, bo potrafi się wyrwać lub uciec z boksu. Takie sytuacje zdarzają się nawet na zawodach, kiedy zobaczy jakąś zgrabną, młodą klaczkę. Nie przepada za hałasem i zamieszaniem, kiedy jest czas na spokój, chce spokoju. Bardzo łatwo się denerwuje. Lubi się popisywać, ale to też często jest nienaturalne. Stworzony jest po to, by być naturalnie piękny i błyszczeć pośród innych.
Imię ogiera to po prostu "szarif", czyli tytuł, który dawniej nadawano arabskim władcom. Pasuje do niego idealnie, bo gniadosz często zachowuje się dokładnie tak jak najgorszy rozkapryszony król. Po ojcu odziedziczył cudowną maść, a także temperament i skłonnośc do dominacji. Dzięki dolaniu krwi Badiany miał szansę wyjść na prostą i trochę zmądrzeć, jest trochę spokojniejszy i nie taki pobudliwy jak Kalif. Oprócz tego także umiejętność prezentacji ma dzięki ojcu, bo niestety Badiana była raczej szarą myszką i nie przepadała za imprezami. Oczywiście ogier nie jest dokładną kopią ojca, ale na pewno otrzymał sporo cech, jednak nie wszystkie przekazuje swojemu potomstwu. Jego paskudny charakter jest bardziej wynikiem rozpieszczania za młodych czasów niż genów, więc nie trzeba się martwić o dzikie charaktery źrebaków po nim. Z reguły większość z nich jest zrównoważona i całkiem nieźle radzi sobie w pokazach. Podczas treningu jest skupiony jak żaden inny koń. Za wszelką cenę stara się zadowolić trenera, daje z siebie wszystko co tylko może. Bez protestów wykonuje polecenia i rozproszenie jego uwagi graniczy z niemożliwością. Szybko uczy się nowych rzeczy i dąży do perfekcji, stara się być idealny za wszelką cenę. Nawet na ringu świetnie wykonuje swoją robotę mimo wyraźniej słabości do przebywających w pobliżu klaczy. Uwielbia nowe wyzwania. Lubi też być chwalony i dla swoich ukochanych przysmaków jest w stanie zrobić absolutnie wszystko.
Al Shariff trafił do naszej hodowli w 2015 roku w ramach programu reaktywacji starych koni. Jakiś czas później podczas redukcji kadry został wystawiony na sprzedaż i zainteresowała się nim Detalli, właścicielka znanej hodowli koni sportowych Winter Mist. Niestety Al Sharif od tamtej pory pozostawiony był na pastwę losu i nie brał udziału w zawodach. Z tego powodu w marcu 2019 roku wrócił do nas.