Mahakal urodził się właściwie na zlecenie naszej hodowli i miało to miejsce w Hiszpanii. Chcieliśmy trochę rozpopularyzować rasę marwari w wirtualnym świecie, dlatego postanowiliśmy "zorganizować" sobie taką możliwość dzięki znalezieniu odpowiednich rodziców. Na takich trafiliśmy oczywiście w Indiach, gdzie ta rasa króluje od wieków i jest regularnie wykorzystywana nie tylko hobbystycznie ale także w pracy codziennej.  Skontaktowaliśmy się ze specjalistami w tej dziedzinie, bo bardzo zależało nam na potomku bo wartościowych rodzicach. W ten sposób trafiliśmy do jednej hodowli, której właściciel przedstawił nam dostępne konie, a my spośród nich wybraliśmy wyjątkową parę o białym umaszczeniu. Oczywiście nie kosztowało nas to mało, bo facet wyczuwając gruby interes z obcokrajowcami zażądał bardzo wysokiej ceny. Trochę udało nam się ją zbić, ale i tak był to chyba jedno z najdroższych kryć  jakie kiedykolwiek opłaciliśmy.  Jakiś czas później weterynarz potwierdził ciążę klaczy Shivani i pobrany został kilkudniowy zarodek, który przeniesiono z kolei aż do innej klaczy marwari stacjonującej w jednej z hiszpańskich stajni. Muszę przyznać, że ogromnie liczyliśmy na to, że potomek okaże się być ogierem, bo w tym przypadku rozpopularyzowanie rasy stałoby się znacznie łatwiejsze. Na nasze szczęście faktycznie urodził się mały ogierek i po osiągnięciu pierwszego roku został wysłany do Maroka.

Ogier w stajni nazywany jest księciem, bo często właśnie tak się zachowuje. Bywa kapryśny i nieznośny, na treningu nie jest łatwo się z nim dogadać, dlatego potrzebuje naprawdę wprawnej ręki, żeby jakakolwiek praca poszła zgodnie z założeniami. Nie chodzi pod siodłem, bo zwyczajnie się do tego nie nadaje. Próbowaliśmy go przyzwyczaić do tego, w jego mniemaniu, przedmiotu z piekła rodem, ale nic konkretnego z tego nie wyszło. Mahakal męczył się, denerwował i widać było, że nie mamy co liczyć na uległość ogiera. Właśnie dlatego zrezygnowaliśmy z jakiegokolwiek treningu sportowego i skupiliśmy się na pokazach. A w tych realizuje się genialnie. Ogier dokładnie wie jak się zachować i ruszać oraz co zrobić w danym momencie, żeby obserwujące go osoby otwierały usta z zachwytu. Choć jest dużym i dobrze zbudowanym koniem rusza się niebywale lekko i z gracją, wcale nie da się odczuć, że waży około 400 kilogramów. Swoim chodem pokrywa dość dużo terenu, chodzi bardzo do przodu, ale nie wyrywa gwałtownie. Ma całkiem niezłą akcję nóg. Nie każdy może z nim trenować. Lepiej gdy robią to mężczyźni, bo nad nimi trochę rzadziej próbuje przejąć kontrolę. Jest to zdecydowanie temperamentny koń, a krew ma gorętszą niż niejeden czysty koń arabski, dlatego trzeba postępować z nim w sposób stanowczy i zdecydowany. Nie ma szans na żadne ustępstwa, bo gdy tylko ogier wyczuje naszą słabość, od razu to wykorzysta i spróbuje zdominować. Jest to problematyczne podczas pracy, ale jakoś dajemy sobie z nim radę. Generalnie z koncentracją nie jest najgorzej, Mahakal potrafi się skupić i wykonywać rzeczy, których się od niego oczekuje. Na pokazach często daje czadu i szczerze mówiąc czasami wydaje nam się, że prezenter jest mu całkowicie zbędny, bo on sam dokładnie wie jak wykonywać swoją robotę. Na ringu błyszczy, zachwyca nie tylko ruchem i pewnością siebie, ale także rzadko spotykanym umaszczeniem, które udało mu się przekazać niektórym z jego potomków. Często po prostu dosłownie wymiata konkurencję. Jego imię składa się z dwóch hinduskich słów - maha (wspanialszy) i kaal (czas). W kulturze hinduskiej to określenie często interpretuje się jako "ten, który niesie śmierć", bo często nawiązuje ono do jednego z najważniejszych bogów buddyzmu. Osoby, które mają tego świadomość często mówią nam, że lepszego imienia nie mogliśmy mu nadać,, bo Mahakal w jakimś sensie bywa zabójcą swojej konkurencji.

Na ogół Mahakal jest w miarę przyjaznym koniem, chociaż na początku znajomości do każdego podchodzi trochę nieufnie i trzyma się na dystans. Potrzeba czasu i pracy, by zdecydował się na pełne zaufanie. Nie da się go przekonać nawet smakołykami. Owszem, zje je ze smakiem, ale nie ma to żadnego wpływu na jego podejście do danej osoby. Ma tylko kilka osób, które mogą robić z nim co dusza zapragnie bez żadnych protestów. Jeżeli chodzi o kontakt z końmi to jest podobnie. Ogier nie przepada za nowymi końmi. Jest ciekawski, więc jeśli już jakiś się pojawi, to on oczywiście podchodzi, by sprawdzić co się dzieje, ale unika bliższych i dłuższych kontaktów przez pewien czas. Bardzo stara się dominować nad innymi, dlatego wolimy trzymać go w stadzie bardziej uległych ogierów, żeby uniknąć jakichkolwiek niebezpiecznych spięć. Kilka razy zdarzyło się, że ugryzł innego konia, ale były to naprawdę sporadyczne sytuacje i zazwyczaj nie mamy z nim aż takich kłopotów. Jeśli już musi coś zrobić, to raczej ogranicza się do ostrzegawczego kłapnięcia zębami. Z psami i kotami nie ma problemów, Mahakal toleruje je i pozwala podejść bliżej. W stajni jest spokojny i zrelaksowany, ale podczas karmienia staje się niecierpliwy, dlatego zadajemy mu paszę na samym początku. Jest też bardzo wybredny jeśli chodzi o jedzenie, więc żeby zachęcić go do przeżuwania dodajemy do paszy różne smaczne zioła. Czyszczenie znosi dobrze, chociaż trzeba wykonywać wszystkie czynności delikatnie, bo niektóre partie ciała ogiera są dość wrażliwe. Zresztą lubi on być czysty, kąpiele sprawiają mu ogromną przyjemność i frajdę, a na padoku prawie nigdy nie tarza się w piachu.